I decided to make this piece after learning that Polish has a lot of interesting accent marks. The script I used is italic, which is a fairly popular script and can often be seen on the streets, but that's why I decided to use this slightly different language. Since it's a poem about cats, I put a silhouette of a cat in the title text. And it happened to be the Polish cat, Kot.

​

​

​

Umrzeć - tego nie robi się kotu.

Bo co ma począć kot

w pustym mieszkaniu.

Wdrapywać się na ściany.

Ocierać między meblami.

Nic niby tu nie zmienione,

a jednak pozamieniane.

Niby nie przesunięte,

a jednak porozsuwane.

I wieczorami lampa już nie świeci.

 

Słychać kroki na schodach,

ale to niete.

Ręka, co kładzie rybę na talerzyk,

także nie ta, co kładła.

 

Coś się tu nie zaczyna

w swojej zwykłej porze.

Coś się tu nie odbywa

jak powinno.

Ktoś tutaj był i był,

a potem nagle zniknął

i uporczywie go nie ma.

 

Do wszystkich szaf sie zajrzało.

Przez półki przebiegło.

Wcisneęł się pod dywan i sprawdziło.

Nawet złamało zakaz

i rozrzuciło papiery.

Co więcej jest do zrobienia.

Spaći czekać.

 

Niech no on tylko wróci,

niech no sie pokaże.

Już on się dowie,

że tak z kotem nie można.

Będzie się szło w jego stronę

jakby się wcale nie chciało,

pomalutku,

na bardzo obrażonych łapach.

I żadnych skoków pisków na początek.

​

​

​

translation

A cat in an empty apartment

To die – one doesn’t do it to a cat.

For what is a cat to do

in an empty apartment.

To climb the walls.

To rub against the furniture.

On the face of it nothing have changed,

yet everything is different.

Supposedly not moved,

but still dispersed.

And in the evenings the lamp stays dark.

 

Sound of steps on the stairs,

but they are not the same.

The hand putting the fish on the plate,

differs from the one, that used to do it

 

Something doesn’t start here

at the usual time.

Something doesn’t happen here

the way it should.

Somebody used to be here and be,

and later suddenly disappeared

and is consistently missing.

 

All the cupboards were looked into.

All the shelves were run through.

We’ve squeezed under the carpet and checked.

Even the great “No, no” was broken

and all the papers thrown around.

What more can be done.

To sleep and wait.

Let him come back,

let him only just show himself.

He’ll learn,

that you can’t treat a cat like this.

We’ll need to walk his way

as if one doesn’t want at all,

slowly, slowly,

on very offended paws.

And no jumps and meows at the beginning.​